FAGNA

rejoice

* * *

(að), v.

1) to rejoice in a thing (f. e-u, í e-u or af e-u);

2) f. e-m, to welcome one, receive one with good or bad cheer (var honum þar vel fagnat);

3) f. vetri, jólum, sumri, to rejoice, make a feast, at the beginning of winter, Yule, summer.

* * *

að, [Ulf. faginon = χαίρειν; A. S. fægnian; Hel. faganon; cp. Engl. fain, Icel. feginn]:—to be fain, to rejoice, Greg. 20, 40, Sks. 631; fagnið þer og verið glaðir. Matth. v. 12, John xvi. 20; fagnið með fagnendum, Rom. xii. 15: with dat., fagna e-u, to rejoice in a thing; allir munu því fagna, 623. 43, Nj. 25, Ld. 62.

2. fagna e-m, to welcome one, receive with good cheer, Nj. 4; var honum þar vel tagnað, 25, Eg. 36, Fms. iv. 131, ironic, vii. 249, x. 19.

β. with prep., fagna í e-u, to rejoice in a thing, Th. 76; fagna af e-u, id., Stj. 142, Th. 76.

γ. the phrase, fagna vetri (Jólum, sumri), to rejoice, make a feast at the beginning of winter (Yule, summer); þat var þá margra manna siðr at f. vetri … ok hafa þá veizlur ok vetrnátta-blót, Gísl. 18; ef ek mætta þar í veita í haust vinum mínum ok f. svá heimkomu minni, Fms. i. 290; þat er siðr þeirra at hafa blót á haust ok f. þá vetri, Ó. H. 104.